Popularne materiały termoizolacyjne II

Płyty styropianowe mogą mieć kilka postaci:

I. Płyty zwykłe – grube na 1-25 centymetrów i w rozmiarach 50x100 lub 60x120 centymetrów. Wersja z profilowanymi krawędziami ma grubość 4-15 centymetrów. Ich typowa gęstość to od 12 do 30 kilogramów na metr sześcienny. Lepsze są produkty miększe, z mniejszą wagą, ponieważ mają lepsze właściwości. Wykorzystuje się je w ścianach trójwarstwowych, stropach wentylowanych i w innych konstrukcjach, gdzie styropian będzie chroniony warstwami innych materiałów. Płyty o gęstości 15 kg/m3 stosuje się przy ocieplaniu ścian w metodzie lekkiej mokrej oraz do wykonywania spodniego ocieplenia piwnic. Płyty 20kg/m3 znajdują zastosowanie w ocieplaniu stropów, podłóg w gruncie oraz ścian piwnicznych i fundamentowych. Najtwardsze płyty, te o największej gęstości, służą do izolowania tarasów i podłóg w garażach.

II. Płyty ryflowane – z jednej strony są gładkie, a z drugiej posiadają profilowane rowki. Wykorzystuje się je do ocieplania ścian w metodzie lekkiej mokrej oraz do izolowania ścian fundamentowych i piwnicznych, jak również na ścianach dachów odwróconych i tarasów.

III. Płyty elastyczne – izolacja akustyczna przy zastosowaniu podłóg pływających. Ich typowa grubość to 17, 22, 27, 33, 38 oraz 43 mm.

IV. Płyty wodoodporne – cechują się jeszcze niższą nasiąkliwością niż typowe płyty. Znajdują zastosowanie w izolacji fundamentów, ścian i podłóg piwnic w miejscach szczególnie narażonych na działanie wody.

V. Płyty z warstwą papy – używane do izolacji dachów płaskich i ścian fundamentowych, gdzie ważne jest zrobienie dokładnego zakładu i wyeliminowanie mostków. Warstwa papy asfaltowej przyczepiona do ich wierzchu umożliwia to znakomicie.

VI. Granulat styropianowy – nie jest to płyta, a luźne kuleczki styropianu, którymi wypełnia się pustki powietrzne obecne w konstrukcjach. Można je wdmuchiwać we wszystkie luki zamknięte.

Poliester ekstrudowany

Bliski zamiennik styropianu, ta sama substancja, ale w innej formie. Współczynnik przewodzenia ciepła λ wynosi 0,027–0,038 W/mK dla tego twardego i zupełnie nienasiąkliwego materiału. Typowe płyty mają wymiary 60x120 centymetrów, a grubość waha się od 2 do 18 centymetrów. Występują w kilku typach z krawędziami płaskimi lub frezowanymi, a także z gładką, szorstką, wytłaczaną lub ryflowaną powierzchnią. Stosuje się je przede wszystkim w miejscach silnie obciążanych, na przykład do izolacji ścian piwnic.

Pianka poliuretanowa

Znacznie lepsza od styropianu pod względem izolacji termicznej i akustycznej, w zasadzie odporna na wysokie temperatur, cechująca się minimalną nasiąkliwością i w odpowiedniej formie nie przesuszająca pary wodnej, odporna na większość środków chemicznych, w tym oleje, rozpuszczalniki i kwasy.

Współczynnik przewodnictwa ciepła λ zależny jest przede wszystkim od gęstości pianki, która zamyka się zwykle w przedziale od 30 do 150 kilogramów na metr sześcienny substancji, jak również od stopnia ściśnięcia pianki. Inaczej zachowuje się pianka cięta z bloku, a inaczej pianka obecna w zamkniętych przestrzeniach. λ równe od 0,025 W/mK do 0,035 W/mK zależy właśnie od tych czynników. W praktyce wykorzystuje się piankę w postaci płyt lub nanosi się ja bezpośrednio metodą natryskową.

Włókna celulozy

Jest to bliska alternatywa dla wełny mineralnej (λ wynosi 0,039 W/mK), której zastosowanie w praktyce jest jednak mocno ograniczone. Włókna celulozy są wyjątkowo nasiąkliwe, co nie jest problemem, jeśli mogą wyschnąć, ale stosowane w miejscach zagrożonych wilgocią będą podciągały wodę i traciły wszystkie swoje właściwości izolacyjne.